Όταν είμασταν παιδιά!!

 Όταν είμασταν παιδιά!!

Tο παρακάτω κείμενο υπάρχει εδώ και πολύ καιρό και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, είναι αγνώστου ταυτότητας ο συντάκτης του, αλλά σίγουρα εκφράζει χιλιάδες από εμάς. Εκφράζει ένα κόσμο που ζήσαμε ως αυτονόητο και απόλυτα φυσιολογικό και ξαφνικά… εξαφανίστηκε…

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την…αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

Περιήγηση στον Δήμο Αρχανών - Αστερουσίων

Περιήγηση στην φύση και τον πολιτισμό του Δήμου Αρχανών - Αστερουσίων. Μια ταινία 15 λεπτών για την ανάδειξη και προβολή της περιοχής (Χορηγός Κρητικός Φούρνος)

''Δαμάνια: 1922-Το χρονικό του διωγμού από τη Μικρά Ασία"

  Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια με στόχο την ενημέρωση και την  διατήρηση της μνήμης από μεγαλύτερους  σε ηλικία  Ανθρώπους στις νεότερες γενιές, την πικρία και την αγωνία της προσφυγιάς ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παππούδων μας από την Μικρασιατική καταστροφή από τους Τούρκους το 1922- 1927
Στο Βίντεο παρουσιάζονται οι αφηγήσεις του διωγμού από τη Μικρά Ασία και η περιπέτεια της εγκατάστασης στη νέα πατρίδα την Ελλάδα που καταγράφησαν  από τους μεγαλύτερους τότε σε ηλικία πρόσφυγες εν ζωή, Αναστασιάδης Χαράλαμπος του Δημητρίου, Πετρίδης Ιωάννης του Γεωργίου, Καλαϊτζόγλου Χαράλαμπος Πέτρου, και  Γκεμιτζόγλου Γεώργιος του Αβραάμ.
Επεξεργασία μοντάζ βίντεο : Αβραάμ Κουλτζής 1262013

ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΙΚΟΝ ΕΜΠΝΕΣΜΕΝΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Άγιε μου Γιώργ’ αφέντη μου και χρυσοκαβαλλάρη, αρματωμένε με σταυρό και με χρυσό κοντάρι,έλα κ’ ελθε στον τόπο μας σ’ ένα βαθύ λειβάδι που βρίσκεται ένα θεριό,άγριο λεοντάρι.Κεί στη χώρα μας ένα βαθύ πηγάδι και δεν αφήνει άνθρωπο σταξιά νερό να πάρει.
Ο βασιλιάς επρόσταξε να ρίξουνε πουλούτια και σ’ όποιον πέσουνε αυτά στον δράκο να τον πάνε. Και τα πουλούτια πέσανε στη δόλια βασιλοπούλα, καμάρι της βασίλισσας, χαρά του βασιλέα. «Όλο το βιό μου πάρετε, την κόρη μου αφήστε, κ’ είναι το μόνο μου παιδί, το μόνο μου καμάρι.» Σωρεύτην όλος ο λαός, πάγει στον βασιλέα: «Για δίνεις μας την κόρη σου, για παίρνουμε εσένα.» «Στολίστε την τήν κόρη μου και κάμετε την νύφη, με όλα τα διαμάντια της και τα μαργαριτάρια. Εκεί σαν την επήγανε ατού πηγαδιού τα χείλη, έπιασαν και την έδεσαν με μαύρην αλυσίδα. Κ’ η κόρη από τον φόβο της καλεί τον Άγιο Γιώργη: «Άγιε μου Γιώργη γλύτω με και θα σε ζωγραφίσω.» Τον λόγο δεν τελείωσε κ’ εφάνη ένας νέος:
«΄Αφσε με, κόρη, να κοιμηθώ, στο γόνατο σου λίγο, και σαν αφρίσει το νερό, πες μου: σήκω πάνω κ’ εγώ τον δράκο, το θεριό, με μιας θα το σκοτώσω.» Σήκω απάνω κ’ έρχεται, να, το νερό αφρίζει, κι’ ο δράκοντας για μένανε τα δόντια του τα τρίζει.» Σηκώθηκ’ ετοιμάσθηκε και κάνει τον σταυρό του. Μια κονταριά τον χτύπησε και σκίζει το λαιμό του. «Πάνε κόρη, στη μάνα σου, πάνε στα γονικά σου «Για πες, για πες αφέντη μου, τι είναι τ’ όνομα σου;
«Άγιο Γιώργη με λέγουνε απ’ την Καππαδοκία. Θέλω να κάνεις χάρισμα μιαν όμορφ’ εκκλησία.Γράψε και στη δεξιά μεριά, γράψ’ εναν καβαλάρη,
αρματωμένον με σταυρό και με χρυσό κοντάρι.»

ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 1922

ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ 1922

ANASTASIADHS

Καράτζης Γιώργης ποιητής

ΑΦΗΓΗΣΗ: ΚΑΡΑΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΕΘΙΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

-->

Πατρίδα με την στενή έννοια του όρου σημαίνει τόπος που κατοικούν άνθρωποι της ίδιας φυλής, ίδιας γλώσσας, ίδιας θρησκείας με ίδιες συνήθειες και γενικά με τα ίδια ήθη και έθιμα.

Στη διάβα των αιώνων, οι πόλεμοι και οι ανακατατάξεις δημιούργησαν νέες πατρίδες για ορισμένους ανθρώπους. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι πρόσφυγες, που με νοσταλγία ομιλούν για αλύτρωτες και σκλαβωμένες πατρίδες, περιγράφοντας την ζωή τους εκεί με παραστατικότητα, πιστεύοντας ότι ήταν ή καλύτερη που μπορούσε να γίνει.

Προερχόμαστε από μία τέτοια πατρίδα και εμείς, το χωριό Τσίβλικ, κοντά στη Σελεύκεια της Μικράς Ασίας, από όπου όταν κυνηγημένοι έφυγαν οι παππούδες μας δεν μπόρεσαν να πάρουν τίποτα από τα υπάρχοντα τους, τίποτα από το νοικοκυριό τους, τίποτα από την περιουσία τους, και όμως σε αυτή την δύσκολη στιγμή μπόρεσαν να πάρουν τις εικόνες για να μη πέσουνε σε χέρια βέβηλα, έτσι σήμερα στο σκευοφυλάκιο της Εκκλησίας μας να βρίσκονται πολύτιμη παρακαταθήκη και σημείο αναφοράς για εμάς τους νεώτερους τρεις εικόνες και ένας Σταυρός.

Αναφέρουμε εδώ αυτούς που τις παράδωσαν στο ναό για φύλαξη και μνημόσυνο αιώνιο.

ΒΑΪΟΦΟΡΟΣ Γεώργιος Κεαλάρ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Μαριγώ Χατζιβασιλείου.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Σωφρονία Ασλάνογλου

ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ Μαρία Μωισόγλου.

-->

Σαν απόδειξη το πόσο βαθιά ήταν χαραγμένη η πίστη στην καρδιά τους. Με την πεποίθηση ότι το ίδιο θα ίσχυε και στα Δαμάνια όταν ήλθαν, ζήτησαν ιερέα δικό τους, θεωρώντας αδιανόητο, ότι είχαν στην μουσουλμανική Τουρκία να τους λείπει εδώ στην Χριστιανική Ελλάδα,

Πώς ζούσαν όμως στη πατρίδα; Εκείνη μάλιστα την εποχή, που δεν υπήρχε το ηλεκτρικό ρεύμα και γενικά η εξέλιξη δεν είχε κάνει τα άλματα των τελευταίων χρόνων;

Το σίγουρο είναι ότι ζούσαν αρμονικά με τους Τούρκους για πολλές γενιές, και με νοσταλγία πολύ οι πιο μεγάλοι θυμούνται καλές στιγμές, όταν τα απόβραδα μαζευόντουσαν πότε στο ένα σπίτι πότε στο άλλο να κουβεντιάσουν και να τραγουδήσουν κανένα αμανέ. Έτσι εξηγείται γιατί ποτέ δεν εξ έμεινε το χωριό από ψάλτες. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα κασετόφωνα για ν΄ ακούνε παθητικά ήταν όλοι ενεργά μέλη της παρέας.

Τα εισοδήματα τους τότε προερχόταν κυρίως από τα σπαρτά (Σιτάρι κριθάρι καλαμπόκι) που άλεθαν στο νερόμυλο του Ουστάμπαση, και από τα καρπούζια που ερχόταν καράβι από την Βηρυτό και φόρτωνε.

Το καλοκαίρι τα μποστάνια γέμιζαν από ζαρζαβάτια, ενώ το ποτάμι δίπλα τους έδινε τα ψάρια που χρειάζονταν, και όταν το χειμώνα πάγωνε ανοίγανε τρύπες στον πάγο και από εκεί βγαίνανε τα χέλια και τα πιάνανε. Το χειμώνα επίσης στις φουσκοθαλασσιές γέμιζε και ή αλυκή νερό που το καλοκαίρι αφού εξατμιζόταν μαζεύανε το αλάτι.

Παροιμιώδη δε είναι τα ορτύκια που είχαν, τόσα πολλά που τα παρομοίαζαν με εκείνα που έστειλε ο Θεός στην έρημο να χορτάσει τους Ισραηλίτες, τα πιάνανε είτε με το όπλο, είτε ορισμένοι βέβαια, με γεράκια εκπαιδευμένα.

Το κάθε σπίτι είχε και λίγα προβατοειδή, άλλο μία άλλο δύο κατσίκες και εξοικονομούσαν το κρέας που χρειάζονταν και το γάλα με τα παράγωγα του, τυρί βούτυρο κ.λ.π. ιδιαίτερα το βούτυρο το οποίο φύλαγαν στα πιθάρια όλο τον χρόνο, (λόγος για ψυγείο να μη γίνετε) και που έδινε ιδανική νοστιμιά στα φαγητά που ψήνανε.

Το καλοκαίρι λοιπόν στα μετόχια, και τον χειμώνα στο χωριό όλοι μαζί, περνούσαν ωραία, έχοντας ιδιαίτερη έφεση στο τραγούδι και τα όργανα, πάντα υπήρχαν οργανοπαίκτες στο χωριό, έτσι που αν γινόταν γάμος, μία εβδομάδα νωρίτερα άρχιζε το γλέντι που σταματούσε αμέσως μετά την τέλεση του μυστηρίου. Είχαν βαθιά ριζωμένο το αίσθημα της ιερότητας του γάμου.

Αλλά ή έφεση στο τραγούδι, ήταν αιτία που καλλιεργήθηκαν και άλλα έθιμα, όπως, πέρα από τα συνηθισμένα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να έχουν και κάλαντα για τα φώτα ακόμη και για την ανάσταση του Λαζάρου και μοιρολόγια της Παναγίας τα οποία έλεγαν την Μεγάλη Παρασκευή μετά την Αποκαθήλωση. (Ένα μέρος από αυτά θα διαβάσετε μαζί με την μετάφραση στα Ελληνικά σε άλλες σελίδες). Ενώ τραγούδια όπως ο Εφυμιανός τα τραγουδούσαν όλοι μαζί στις βεγγέρες και από την συγκίνηση δάκρυζαν.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι, ο τόπος ήταν ευλογημένος και τα χωράφια απέδιναν τόσο που ικανοποιούσαν τις ανάγκες των χωριανών, χωρίς βέβαια να λείπουν τα παράπονα και οι προστριβές που υπάρχουν πάντα εκεί που υπάρχουν άνθρωποι.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ήλθαν στο σημερινό χωριό μας τα Δαμάνια, χρειάστηκε πολύ δουλειά για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, να δημιουργήσουν νέες περιουσίες σε βουνά ακαλλιέργητα. Η ομόνοια όμως που πάντα είχαν και ο κοινός σκοπός, αλλά περισσότερο από όλα ο κοινός τρόπος σκέψης ήταν αυτό που τους έδωσε την δύναμη να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν ένα χωριό από το τίποτα.

Μετέφεραν πολλά από τα έθιμα στις νεώτερες γενιές μέχρι τις μέρες μας, άλλα χάθηκαν άλλα κρατούν ακόμα και άλλα αφομοιώνονται και προσαρμόζονται στα κρητικά έθιμα τόσο που χάνεται ή ιδιαιτερότητα του χωριού μας.

Από αυτά που χάνονται είναι και της Μεγάλης Παρασκευής το μοιρολόι μετά την αποκαθήλωση, οι γυναίκες που τα λένε σήμερα είναι λιγοστές και αυτές μεγάλης ηλικίας, αλλά και ή τούρκικη γλώσσα δεν είναι κτήμα των νεώτερων, ενώ τα κάλαντα του Λαζάρου δεν υπάρχουν καν γραφτά. Τα βιολιά στο χωριό δεν παίζουν πλέον και άντ’ αυτών ακούμε τα κασετόφωνα να λένε τραγούδια κατά κανόνα ξένα. Το πέρασμα κάθε ημέρα του φούρναρη, τείνει να καταργήσει εντελώς το ζύμωμα, οι νεώτεροι σε λίγα χρόνια δεν θα ξέρουμε πως είναι το ζυμωτό ψωμί ενώ για τυροκομειό δεν γίνεται καθόλου λόγος.

Για όλα αυτά βέβαια πρέπει να αποδίνομε ευθύνες στην πρόοδο και στην σύγχρονη τεχνολογία που μας επιτρέπει να έχουμε αγαθά που ούτε στο όνειρο τους δεν θα βλέπανε οι πατεράδες μας.

Προεπισκόπηση

ΤΗΣ ΑΓΙΑ- ΣΟΦΙΑΣ

Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και να βγει ο βασιλέας,
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
«Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,

παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε,
γιατί είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ‘ρτουνε τρία καράβια
το ‘να να πάρει το σταυρό και τ’ άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο, το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν».
Η Δέσποινα ταράχτηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες.
« Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι».

ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ

-->

Είναι δυνατό να υποστηριχθεί γενικά ότι η μετακίνηση πληθυσμού εμφανίζεται, όταν το περιβάλλον (κοινωνικό, οικονομικό κτλ.) μέσα στο οποίο ζει το άτομο δεν του παρέχει την δυνατότητα να εκπληρώσει τις επιδιώξεις του. Αυτή η μετακίνηση στο εσωτερικό της χώρας εμφανίζεται κυρίως μεταπολεμικά και παίρνει μεγάλες διαστάσεις από το 1960 και μετά. Το ρεύμα της μετακίνησης κατευθύνεται από τις αγροτικές περιοχές προς τις αστικές και ιδιαίτερα προς τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αστυφιλία και ως ένα σημείο είναι παγκόσμιο.

Θα πρέπει να έχουμε ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο των αιτιών που δημιουργούν αυτή την έντονη έλξη της υπαίθρου από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, υπάρχουν μερικές περιοχές αδικημένες από την φύση, είτε γιατί είναι ορεινές, είτε γιατί έχουν μεγάλη ξηρασία, είτε γιατί έχουν φτωχό υπέδαφος. Κατά την μεταπολεμική περίοδο δεν έγιναν αξιόλογες προσπάθειες να ενισχυθούν οικονομικά επειδή τα κεφάλαια επενδύθηκαν «ευνοημένους» τόπους που απέδιδαν. Η φτώχεια και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης άνθησαν ένα μέρος του πληθυσμού να «μεταναστεύσει» σε κάποιες πλουσιότερες περιοχές και αυτές συνήθως ήταν μεγάλες πόλεις.

Τα τελευταία χρόνια αυτοί οι άνθρωποι που συνήθως φεύγουν από τα χωριά και πηγαίνουν στις πόλεις είναι οι νέοι. Και αυτό γιατί; Γιατί δηλαδή οι νέοι και όχι οι μεγαλύτεροι; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απλή. Οι νεώτεροι αισθάνονται την ανάγκη να ξεφύγουν από τα στενά δεσμά της επαρχίας και να κατευθυνθούν σε τόπους με καλύτερες συνθήκες μόρφωσης, διασκέδασης ψυχαγωγίας κλπ. Οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδία τους και έτσι τα παιδιά φεύγουν από την ύπαιθρο και φτάνουν σε τόπους με περισσότερες επαγγελματικές προοπτικές. Μειώνεται έτσι ο πληθυσμός της υπαίθρου και αυξάνεται των πόλεων πού συνδυάζει με όλα τ άλλα μεγαλύτερες προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης.

Με την μεταφορά πληθυσμού σε αστικά κέντρα παρατηρείται η συνεχής πληθυσμιακή ελάττωση ή αύξηση της μέσης ηλικίας του αγροτικού πληθυσμού, εφ’ όσον οι νεώτεροι φεύγουν και μένουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και τέλος ο οικονομικός μαρασμός της.

Όμως η κατάσταση και στις πόλεις δεν είναι καλύτερη. Ο πληθυσμιακός γιγαντισμός κάποιον πόλεων όπως της Αθήνας και κατά δεύτερο λόγο της Θεσσαλονίκης έχει ως αποτέλεσμα την μαζικοποίηση της κοινωνικής ζωής, πολλά οικιστικά προβλήματα και την υπερπροσφορά εργατικών χεριών.

Δυστυχώς τα χωριά με τις ομορφιές τους, όποιες κι αν είναι αυτές ερημώνουν ενώ κάποτε για παράδειγμα είχαν πεντακόσιους κατοίκους στο τέλος καταλήγουν να έχουν διακόσιους ή και λιγότερους. Αυτοί οι οποίοι φεύγουν αρνούνται να επιστρέψουν μετά, ξεχνούν τις όμορφες στιγμές στον τόπο που γεννήθηκαν. Υπάρχουν όμως και άλλοι οι οποίοι λησμονούν τον τόπο τους και θέλουν να γυρίσουν, πλέον όμως δεν τους το επιτρέπουν κάποιες καταστάσεις.

Με την αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις δημιουργούνται πάρα πολλά προβλήματα, τα περισσότερα των οποίων είναι γνωστά. Τα προβλήματα στην κυκλοφορία, το νέφος που ολοένα μεγαλώνει, η αποξένωση των ανθρώπων.

Αν παρατηρήσουμε τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας θα καταλάβουμε ότι δεν έχουν τέλεια επικοινωνία αν και ζουν στον ίδιο χώρο. Δεν συμμερίζονται τον πόνο και την χαρά του συνανθρώπου τους.

Ένας μοναχικός άνθρωπος δεν θα βρει την συμπόνια και την αγάπη που θα του χάριζαν οι κάτοικοι ενός χωριού που σίγουρα είναι πιο ζεστοί από τους ανθρώπους της πόλης οι οποίοι είναι πολυάσχολοι και δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν με τον διπλανό τους.

Λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το χωριό δεν προσφέρει τίποτα και πρέπει να εγκαταλείπετε από το νέο αίμα του και ότι η πόλη είναι το καλύτερο μέρος για κατοικία. Κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο σφάλμα παρ’ όλα τα καλά της πόλης τα χωριά δεν μπορεί να το αλλάξει με τίποτα. Σου προσφέρει υγεία, ζεστασιά, κατανόηση και πάνω από όλα μια ζωή χωρίς το αβάσταχτο άγχος της πόλης. Αυτό είναι άραγε για τον άνθρωπο που την «ζωντανή» ζωή.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Μια ματιά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μπορεί να επιβεβαιώσει μια αλήθεια που είναι εύκολο να τη δούμε από αρχαιότατους χρόνους. Ακόμα και πριν από τον ερχομό του Σωτήρα μας ο λαός που είχε γνωρίσει το Θεό και τις ευεργεσίες του όταν απομακρυνόταν από αυτόν έπεφτε στην καυτή λάβα της αμαρτίας που μετά από αυτήν ακολουθούσε η υποδούλωση και η καταστροφή.
Ένα καίριο θέμα το οποίο πάμπολλες φορές έχει συζητηθεί για το οποίο πάμπολλες γνώμες έχουν ακουστεί είναι τα ναρκωτικά, άλλο ένα παραστράτημα της κοινωνίας. Η λέξη αυτή με την προφορά της και μόνο προκαλεί τρόμο και δικαιολογημένα άλλωστε. Η εξήγηση για αυτό το αίσθημα φόβου είναι πολλή απλή. Οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές αισθάνονται αγάπη για τη ζωή και τρόμο για το θάνατο, τον έσχατο εχθρό τους. Άρα τρόμο και για τα ναρκωτικά που είναι απόλυτα συνδεδεμένα με το θάνατο.