ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ

-->

Είναι δυνατό να υποστηριχθεί γενικά ότι η μετακίνηση πληθυσμού εμφανίζεται, όταν το περιβάλλον (κοινωνικό, οικονομικό κτλ.) μέσα στο οποίο ζει το άτομο δεν του παρέχει την δυνατότητα να εκπληρώσει τις επιδιώξεις του. Αυτή η μετακίνηση στο εσωτερικό της χώρας εμφανίζεται κυρίως μεταπολεμικά και παίρνει μεγάλες διαστάσεις από το 1960 και μετά. Το ρεύμα της μετακίνησης κατευθύνεται από τις αγροτικές περιοχές προς τις αστικές και ιδιαίτερα προς τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αστυφιλία και ως ένα σημείο είναι παγκόσμιο.

Θα πρέπει να έχουμε ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο των αιτιών που δημιουργούν αυτή την έντονη έλξη της υπαίθρου από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι, υπάρχουν μερικές περιοχές αδικημένες από την φύση, είτε γιατί είναι ορεινές, είτε γιατί έχουν μεγάλη ξηρασία, είτε γιατί έχουν φτωχό υπέδαφος. Κατά την μεταπολεμική περίοδο δεν έγιναν αξιόλογες προσπάθειες να ενισχυθούν οικονομικά επειδή τα κεφάλαια επενδύθηκαν «ευνοημένους» τόπους που απέδιδαν. Η φτώχεια και οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης άνθησαν ένα μέρος του πληθυσμού να «μεταναστεύσει» σε κάποιες πλουσιότερες περιοχές και αυτές συνήθως ήταν μεγάλες πόλεις.

Τα τελευταία χρόνια αυτοί οι άνθρωποι που συνήθως φεύγουν από τα χωριά και πηγαίνουν στις πόλεις είναι οι νέοι. Και αυτό γιατί; Γιατί δηλαδή οι νέοι και όχι οι μεγαλύτεροι; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απλή. Οι νεώτεροι αισθάνονται την ανάγκη να ξεφύγουν από τα στενά δεσμά της επαρχίας και να κατευθυνθούν σε τόπους με καλύτερες συνθήκες μόρφωσης, διασκέδασης ψυχαγωγίας κλπ. Οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδία τους και έτσι τα παιδιά φεύγουν από την ύπαιθρο και φτάνουν σε τόπους με περισσότερες επαγγελματικές προοπτικές. Μειώνεται έτσι ο πληθυσμός της υπαίθρου και αυξάνεται των πόλεων πού συνδυάζει με όλα τ άλλα μεγαλύτερες προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης.

Με την μεταφορά πληθυσμού σε αστικά κέντρα παρατηρείται η συνεχής πληθυσμιακή ελάττωση ή αύξηση της μέσης ηλικίας του αγροτικού πληθυσμού, εφ’ όσον οι νεώτεροι φεύγουν και μένουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και τέλος ο οικονομικός μαρασμός της.

Όμως η κατάσταση και στις πόλεις δεν είναι καλύτερη. Ο πληθυσμιακός γιγαντισμός κάποιον πόλεων όπως της Αθήνας και κατά δεύτερο λόγο της Θεσσαλονίκης έχει ως αποτέλεσμα την μαζικοποίηση της κοινωνικής ζωής, πολλά οικιστικά προβλήματα και την υπερπροσφορά εργατικών χεριών.

Δυστυχώς τα χωριά με τις ομορφιές τους, όποιες κι αν είναι αυτές ερημώνουν ενώ κάποτε για παράδειγμα είχαν πεντακόσιους κατοίκους στο τέλος καταλήγουν να έχουν διακόσιους ή και λιγότερους. Αυτοί οι οποίοι φεύγουν αρνούνται να επιστρέψουν μετά, ξεχνούν τις όμορφες στιγμές στον τόπο που γεννήθηκαν. Υπάρχουν όμως και άλλοι οι οποίοι λησμονούν τον τόπο τους και θέλουν να γυρίσουν, πλέον όμως δεν τους το επιτρέπουν κάποιες καταστάσεις.

Με την αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις δημιουργούνται πάρα πολλά προβλήματα, τα περισσότερα των οποίων είναι γνωστά. Τα προβλήματα στην κυκλοφορία, το νέφος που ολοένα μεγαλώνει, η αποξένωση των ανθρώπων.

Αν παρατηρήσουμε τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας θα καταλάβουμε ότι δεν έχουν τέλεια επικοινωνία αν και ζουν στον ίδιο χώρο. Δεν συμμερίζονται τον πόνο και την χαρά του συνανθρώπου τους.

Ένας μοναχικός άνθρωπος δεν θα βρει την συμπόνια και την αγάπη που θα του χάριζαν οι κάτοικοι ενός χωριού που σίγουρα είναι πιο ζεστοί από τους ανθρώπους της πόλης οι οποίοι είναι πολυάσχολοι και δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν με τον διπλανό τους.

Λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το χωριό δεν προσφέρει τίποτα και πρέπει να εγκαταλείπετε από το νέο αίμα του και ότι η πόλη είναι το καλύτερο μέρος για κατοικία. Κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο σφάλμα παρ’ όλα τα καλά της πόλης τα χωριά δεν μπορεί να το αλλάξει με τίποτα. Σου προσφέρει υγεία, ζεστασιά, κατανόηση και πάνω από όλα μια ζωή χωρίς το αβάσταχτο άγχος της πόλης. Αυτό είναι άραγε για τον άνθρωπο που την «ζωντανή» ζωή.