Τόν \ηλιον κρύψαντα τάς ]ιδίας ]ακτ~ινας καί τό καταπέτασμα το~υ ναο~υ δια[ρ[ραγέν τ?~ω το~υ Σωτ~ηρος θανάτ?ω [ο ]Ιωσήφ θεασάμενος, προσ~ηλθε τ~?ω Πιλάτω καί καθικετεύει λέγων.
|
Όταν είδε ο Ιωσήφ τον ήλιο να σκοτεινιάζει και το καταπέτασμα του ναού να σχίζεται με τον θάνατο του Σωτήρα, πηγαίνει στον Πιλάτο και τον παρακαλεί λέγοντας.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, τόν εκ βρέφους ]ως ξένον ξενωθέντα [εν κόσμ?ω.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος, αποξενώθηκε στον δικό μας τον κόσμο
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, \ον [ομόφυλοι μισούντες θανατο~υσιν ]ως ξένον.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που το ίδιο του το γένος μισόντας τον τον θανατώσανε σαν ξένο.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, |ον ξενίζομαι βλέπειν το~υ θανάτου τόν ξένον.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που παραξενεύομαι βλέποντας το παράδοξο του θάνατο.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, |οστις ο#ιδε ξενίζειν τούς πτωχούς καί τούς ξένους.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένον, που μόνο αυτός ξέρει να φιλοξενεί τους φτωχούς και τους ξένους.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, |ον ] Εβρα~ιοι τ?~ω φθόν?ω ]απεξένωσαν κόσμ?ω .
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο , τον οποίο οι Εβραίοι από φθόνο τον αποξένωσαν από τον κόσμο.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον, }ινα κρύψω [εν τάφ?ω, |ος [ως ξένος ο[υκ }εχει τήν κεφαλήν πο~υ Κλίν?η.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, για να τον θάψω, επειδή σαν ξένος δεν έχει που να γυρίσει το κεφάλι του και να αναπαυθεί.
|
Δός μοι το~υτον τόν ξένον,|ον [η μήτηρ [ορ~ωσα, νεκρωθέντα, εβόα. @ Ω Υ[ιέ καί Θεέ μου, ε[ι καί τά σπλάχνα τιτρώσκομαι καί καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σέ καθορ~ωσα, [αλλά τ~?η σ~?η [αναστάσει θα[ρ]ρο~υσα μεγαλύνω.
|
Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που μόλις τον είδε η Μητέρα του πεθαμένο, φώναξε. Ω Παιδί μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα μου πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράσσω βλέποντας σε νεκρό, όμως ελπίζοντας στην Ανάσταση σου σε μεγαλύνω.
|
Καί τοίτοις τοίνυν το~ις λόγοις δυσωπ~ων τόν Πιλ~ατον ]ο ε[υσχήμων λαμβάνει το~υ Σωτ~ηρος τό σ~ωμα, |ο καί ]εν φόβ?ω [εν σινδόνι [ενειλήσας καί σμύρνη κατεθέτο έν φόβ?ω τόν παρέχοντα π~ασι Ζωήν α[ιώνιον καί τό μέγα {ελεος.
|
Και με αυτά τα λόγια κάμπτοντας τον Πιλάτο ο ευσχήμων Ιωσήφ παίρνει το σώμα του Σωτήρα, το οποίο με φόβο τυλίγοντας το σε σεντόνι και σμύρνα, το έβαλε σε τάφο, Αυτόν που δίνει σε όλους την ζωή την αληθινή και το αμέτρητο έλεος.
|
Ανάλυση
-->
Η αγία μας Εκκλησία παρακολουθώντας κάθε χρόνο την όλη πορεία της επίγειας ζωής από την Γέννηση μέχρι την Ανάληψη του αγαπημένου της νυμφίου Ιησού ,στέκεται τώρα μπροστά στον Σταυρό του μαζί με την Αγια Μητέρα του και τον μαθητή του Ιωάννη και θρηνεί μαζί τους βλέποντας τον εσταυρωμένο, νεκρό γυμνό και άταφο.
Την εσπέρα της ίδιας μέρας ,λίγες ώρες μετά, βλέποντας επίσης τον Ιωσήφ από την Αριμαθεία, κρυφό μαθητή του, να πηγαίνει στο πραιτόριο και να ζητάει από τον ίδιο τον Πιλάτο την άδεια για να κατεβάσει από τον Σταυρό το σώμα του Ιησού και να το θάψει, στέκεται εδώ για λίγες στιγμές και τον φαντάζεται να παρακαλεί με δάκρυα τον Πιλάτο ,βάζοντας τον να λέει τον δικό της καημό. Δώσε μου το σώμα εκείνου που δικάστηκε και καταδικάστηκε από σένα Ιησού του Ναζωραίου, Ιησού του ξένου, Ιησού του πτωχού, Ιησού που κρέμεται τώρα γυμνός, Ιησού του Υιού του ταπεινού μαραγκού, Ιησού του καταφρονεμένου. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που έχει έλθει από μακριά χώρα για να σώσει τον άνθρωπο ο οποίος έγινε ξένος με τον θεό λόγω της αμαρτίας. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που κατεβαίνει τώρα στον σκοτεινό Άδη, στη, κόλαση, για να ανεβάσει πάλι τον άνθρωπο στον Παράδεισο, που τόσο καιρό ήταν ξένος και εξόριστος στη γη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που εμείς οι ξένοι, αγνοούμε τον ξένο τρόπο της συλλήψεως και της σαρκώσεως του. Δώσε μου αυτόν τον ξένον που δεν ευρέθη ούτε τόπος για να γεννηθεί παρά μόνο σε μια μικρή και φτωχή φάτνη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που από βρέφος ακόμα έφυγε στα ξένα κυνηγημένος από τον Ηρώδη. Δώσε μου αυτόν τον ξένο που δεν είχε ούτε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι, ούτε συγγενείς για να αναπαυθεί, αφού ούτε και αυτοί τον πίστευαν. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, για να εφαρμόσω και εγώ την εντολή του «ξένος ημήν και συναγάγεται μοι».Άκουσε τους στεναγμούς και είδε την θλίψη της καρδίας μου και δώσε μου αυτόν τον ξένο που ήταν ο ωραιότερος από όλους τους ανθρώπους και τώρα δεν έχει ούτε είδος ούτε κάλλος το πρόσωπό του. Δώσε μου αυτόν τον ξένο, που δεν είχε τόπο να αναπαυθεί, για να τον αναπαύσω έστω και τώρα μέσα σε τάφο.
Άκουσε τους λυγμούς της Μητέρας του, είδε τα θερμά δάκρυα της και δώσε μου τούτον τον ξένο, τον Υιό της, για να τον θάψω, δώσε της λίγη χαρά. Τι θα σε ωφελήσει το σώμα αυτού του ξένου;»
Και μετά από το ξέσπασμα αυτό της καρδιάς της, η Αγία μας Εκκλησία συνεχίζει παρακολουθώντας τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο να κατεβάζουν το ματωμένο σώμα του Ιησού από τον Σταυρό και να το τυλίγουν σε σεντόνι καθαρό, αρωματίζοντας το με σμύρνα, και θάπτοντας το σε καινούριο τάφο.
Τα δάκρυα της και οι θλίψεις της αρχίζουν τώρα σιγά -σιγά να υποχωρούν, περιμένοντας την ένδοξο και υπέρλαμπρο Ανάσταση του Νυμφίου και Θεού της ,Αυτού που είναι και δίδει σε όλους την αιώνιο ζωή και το αμέτρητο έλεος._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου