Μνήμη των Μικρασιατών Μαρτύρων χθες και η εικόνα που είδαμε στο χωριό Δαμάνια ήταν απογοητευτική, μια δράκα ανθρώπων που δεν υπερέβαινε σε καμία περίπτωση τους 20 προσήλθαν στην Εκκλησία να τιμήσουν τους προγόνους τους που εσφάγησαν κατά την καταστροφή. Αδιάψευστος μάρτυς η φωτογραφία στο μνημείο κατά την τέλεση του νεκρώσιμου τρισάγιου που διακρίνονται μόλις δώδεκα χωριανοί.
Η Εκκλησία μας τοποθέτησε μνήμη του την Κυριακή προ της Υψώσεως του Σταυρού για να προσέρχονται περισσότεροι χριστιανοί λόγω αργίας.
Πάλι καλά που υπάρχει και αυτό το μνημείο, το οποίο οφείλουμε στην ευαισθησία του π. Νεκταρίου στον καιρό που διακονούσε στην Ενορία μας, το ανήγειρε πλάι στην παλιά ιστορική Εκκλησία που παραμένει κλειστή και αλειτούργητη.
Αναρωτιέται κανείς και εύλογα «Μα δεν υπάρχει τοπική αυτοδιοίκηση; Δεν υπάρχει στο χωριό μας κανένας πολιτιστικός φορέας; Πως θα διατηρήσουμε τις ιστορικές μνήμες μας; Ποιος θα φροντίσει γι’ αυτό»
Είμαστε προσφυγικό χωριό και οι μάρτυρες αυτοί είναι οι ρίζες μας, εμείς τα κλαδιά πρέπει να τις ποτίζουμε κι αν δεν χρειάζονται αίμα, απαιτούν τουλάχιστον λίγα δάκρυα ευγνωμοσύνης, γιατί κάποτε το δέντρο θα πέσει και τότε αλλοίμονο μας.
Είναι γραμμένο κάπου πως «Ο λαός που ξεχνάει το παρελθόν του είναι βέβαιο πως θα το ξαναζήσει»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου