Υπολογιστές και ανθρώπινος νους.

Πριν από κάμποσα χρόνια ήταν διαδεδομένη η έκφραση, αυτός παίρνει πολλές στροφές, για το έξυπνο άνθρωπο, ή ακόμα αυτός έκαψε φλάντζα ή άστον χάνει λάδια, και άλλες παρεμφερείς εκφράσεις, με άμεση αναφορά στο αυτοκίνητο. Τότε δεν είχε κάθε οικογένεια δυο ή τρία αυτοκίνητα.

Οι καιροί αλλάξανε, και άκουσα εχθές το εξής, του κ . . . . χτύπησε ο σκληρός, επειδή αναφερότανε σε ηλικιωμένο άτομο, με κακές σχέσεις με την σύγχρονη τεχνολογία, απόρησα, δηλαδή; Και η απάντηση που με άφησε εμβρόντητο, «έπαθε εγκεφαλικό». Πριν από λίγο καιρό, είχα ακούσει μία άλλη, αυτού του είδους ατάκα, αναφερόταν σε ένα παιδάκι, «ο σκληρός τώρα γράφει που έχει χώρο άδειο». Και στις δύο περιπτώσεις ο σκληρός, είναι ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή, που αποθηκεύει δεδομένα, παρομοιάζεται δηλαδή το μυαλό του ανθρώπου με τον δίσκο, είναι όμως έτσι;

Ο υπολογιστής και όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, ξεκινούν από την σύλληψη στον ανθρώπινο νου, σε καμία δε περίπτωση δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν, αυτό είναι απόλυτο. Αν κάποιοι άνθρωποι δεν είναι τόσο ευφυείς που να παρακολουθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας, δεν σημαίνει πως κάπου αλλού δεν είναι ειδήμονες. Ένα πυρηνικός επιστήμονας, λόγου χάρη, ξέρει πως φυτεύεται το μαρούλι; Ο γεωργός όμως κατέχει και αν δεν το φυτεύει αυτός, δεν θα το φάει ο επιστήμονας.

Οι αναγνώστες του Πυθαγόρα όλοι είναι χρήστες του υπολογιστή, και εξ ορισμού γνώστες κάποιου κειμενογράφου, ή τουλάχιστον γνωρίζουν τα πλήκτρα που αντιστοιχούν το καθένα. Το γράφω αυτό διότι επιχειρώ μια αναγωγή συμπεριφοράς του ανθρώπινου νου, σε σχέση με τον υπολογιστή.

Έχομε λοιπόν εκείνους τους ανθρώπους, που δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους, και προτιμούν να αποδώσουν τις ελληνικές λέξεις, με λατινικούς χαρακτήρες.

Άλλη κατηγορία είναι εκείνοι που γράφουν μόνο κεφαλαία γράμματα, αυτοί δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, πως τα κεφαλαία είναι για να επισήμανση, και όταν τα χρησιμοποιούμε είναι σαν να φωνάζουμε, αυτοί είναι κατά κανόνα οι χρήστες της ελληνικής γλώσσας, και σαν Έλληνες κάνουν αισθητή την παρουσία τους με αυτόν τον τρόπο.

Μια τρίτη κατηγορία είναι ανορθόγραφοι, γράφουν όπως μιλάνε, αυτοί είναι οι ισχυρογνώμονες, απαιτούν να θεωρούνται οι αυθεντικοί εκφραστές του καθημερινού απλού ανθρώπου, δεν αποδέχονται σε καμία περίπτωση πως μπορεί να έχουν κάνει λάθος και πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να τους νουθετήσει.

Η επόμενη κατηγορία είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συνειδητά κάθονται μπροστά στο πληκτρολόγιο, και παράλληλα έχουν το λεξικό ανοικτό και το συμβουλεύονται, γνωρίζοντας πως το κείμενο τους, οπωσδήποτε από κάποιον θα διαβαστεί και θα κριθεί.

Η τελευταία κατηγορία, για να μην λεπτολογώ και γράψω για πολλές περισσότερες, είναι εκείνων των κολλημένων στην παράδοση. Αυτοί οι άνθρωποι γράφουν πάντα σε πολυτονικό σύστημα γραφής, είναι τα πάντα ελεγμένα, από συντακτικής και ορθογραφικής απόψεως. Αδιαφορούν αν θα τους αναγνώσει κανείς, είναι ικανοποιημένοι που είναι παραδοσιακοί συντάκτες.

Θυμάμαι ένα περιστατικό, πριν από δέκα χρόνια περίπου, τότε τα πολυτονικά δεν ήταν εύκολη διαδικασία, στο γραφείο ήταν και κάποιος που επέμενε στο πολυτονικό σύστημα, και όσες φορές και αν του ρύθμιζα τον υπολογιστή αυτός τον μπέρδευε, και μια φορά αγανάκτησε, «μήπως δεν είναι πολύ σκληρός ο δίσκος».

Είναι τελικά ο ανθρώπινος νους ένας σκληρός δίσκος; Μάλλον το αντίθετο πρέπει να ισχυριστούμε, ο σκληρός δίσκος είναι μια απομίμηση του ανθρωπίνου νου. Όπως υπάρχουν κινήσεις και αντιδράσεις του ανθρώπου που γίνονται αυθόρμητα, έχει και ο υπολογιστής προεγκατεστημένες τις αντιδράσεις για κάθε πλήκτρο ή συνδυασμό πλήκτρων, τις οποίες ένα άλλος ανθρώπινος νους εγκατέστησε. Και όπως ο άνθρωπος όσο περνούν τα χρόνια μαζεύει αναμνήσεις, έτσι και ο σκληρός μαζεύει αρχεία. Και όταν άνθρωπος γερνάει αρχίζει να ανατρέχει στα παλιά, και τον σκληρό το καθαρίζουμε όταν γεμίσει, ψάχνοντας φακέλους και αρχεία, και ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια δουλειές και σχέδια ξεχασμένα.

Όταν όμως τα παίξει ο σκληρός τον πετάς, ενώ τον ανθρώπινο νου τον φροντίζεις με αγάπη για να επανέλθει.